Helene Augustus 2017
“En? Heb je nog vakantieplannen? Jazeker! Ik ga vrijwilligerswerk doen met apen in Kameroen! Huhhhh?! Kameroen? Hoe kom je daar nou bij? Ja, dacht weer eens wat anders dan met je stretchertje aan de Costa del Sol. ” Nee, alle gekheid op een stokje, ik heb deze keuze destijds natuurlijk niet zomaar gemaakt. Mensen die mij kennen weten dat ik mijn hand niet omdraai voor een klein avontuurtje. De wens om vrijwilligerswerk met dieren te doen was er altijd al en toen de gelegenheid zich voordeed wilde ik deze kans om mijn wens in vervulling te laten gaan niet laten schieten. En wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb.
Alle indrukken die ik opgedaan heb, mensen die ik heb leren kennen, het team, de dingen die ik nu weet over de apen, heel bijzonder allemaal. Het is zo speciaal om met deze geweldige dieren te werken. Ook deels wel confronterend, want elk dier heeft een verhaal waarom die in het Wildlife Centre zit. De een nog zieliger en erger dan de ander. Soms heeft het te maken met de onwetendheid van de mensen en in andere gevallen wist men wel degelijk waar ze mee bezig waren. Welk van de 2 maakt in deze eigenlijk niet uit, het dier is hier altijd de dupe van.
Gelukkig bestaat er dus zoiets als het Limbe Wildlife Centre waar deze dieren een 2e kans krijgen. Zo was er bijvoorbeeld een Chimpansee waar ik het echt mee te doen had. Jarenlang in een veel te kleine kooi gezeten… Ongelofelijk. Ik ben toen een tijdje bij d’r kooi blijven zitten en uiteindelijk kwam ze ook dichter bij mij zitten. Ik had een liedje in m’n hoofd en begon dat voor haar te zingen. Ik heb er natuurlijk helemaal geen verstand van maar ze zat me heel aandachtig aan te kijken. Misschien dacht ze eerder van nou, kap nou maar weer. Maar de gedachte dat het haar kalmeerde hou ik liever in m’n hoofd ;). Het is zo gek als zo’n beest je diep in de ogen aankijkt. Ik kreeg er gewoon tranen van in m’n ogen.
Uiteraard ga je voor de apen naar Kameroen, maar probeer ook zeker als je overweegt om te gaan de mensen te leren kennen. Op deze manier leer je naar mijn mening echt het land kennen. Het team is echt fantastisch. Allemaal zulke lieve mensen met een enorme passie voor apen. Maar vergeet vooral ook de omgeving niet. Ik had bijvoorbeeld gezien dat er in de buurt veel kinderen zijn. Vanuit Nederland had ik al bellenblaas voor de zekerheid meegenomen in de hoop dat ik daar een paar kinderen blij mee kon maken.
Op mijn vrije dag ben ik toen een beetje gaan rondlopen in de omgeving en zag op een gegeven moment het groepje kinderen staan die ik altijd tegenkwam onderweg naar het Wildlife Center. Ik vroeg aan de kinderen of ze wilden spelen en ze sprongen een gat in de lucht van blijdschap. Ik haalde mijn bellenblaas uit m’n zak en ze gingen spontaan gillen! De vraag of ik ze blij kon maken hiermee was dus nogal een understatement. Jeetje mina, heb nog nooit zoveel kinderen zo blij gezien met een bellenblaas. Ze waren helemaal door het dolle heen en gingen als een gek achter alle belletjes aan. Er zat ook een meisje tussen die nog maar net zelf kon staan. Door al het drukke gedoe van de andere kinderen viel ze op haar bibs en zetten ze het op een krijsen. Gelijk schoot een van de andere kinderen die nog maar net een kop groter was dan zij naar haar toe en nam haar als een echte moeder op zijn rechter heup. Hij “wiggelde” haar een paar keer heen en weer tot haar krokodillentranen waren opgedroogd en zette haar vervolgens neer zodat hij snel weer achter de belletjes aan kon rennen. Zo schattig! Je kan echt zien dat de oudere kinderen goed voor de wat kleinere zorgen.
Naast het harde werken heb je dus ook tijd om leuke excursies te doen. Ik wilde heel graag een mangrove tocht doen en de natuur daar verkennen. Dr. John van het Wildlife Centre had dit voor ons geregeld en we werden vervolgens die ochtend vroeg opgehaald om op pad te gaan. En daar gingen we, achter onze gids Nobel aan. Wat een mooie omgeving is dat daar zeg. Er was geen pad of iets dergelijks dus Nobel moest af en toe even de weg voor ons vrij hakken met zijn Samurai-achtige zwaard. Gelukkig is een groot deel van deze natuur beschermd gebied. Hier mag dus niet gekapt worden en kunnen de dieren vrij leven. Het is echt schitterend om te zien al die oude bomen, planten, watervalletjes, etc. Ik voelde me heel even de vrouwelijke Freek Vonk. Waaauuuuuwww!;) Na enige tijd gelopen te hebben, kwamen we uit bij een strand. Best een mooi gezicht die mangrove zo met dat zwarte zand. Tussen de rotsen zag je allemaal krabben voorbij schieten. Nobel dacht nou dat is mooi, heb ik weer lekker eten vanavond. Hij zag een grote krab de benen nemen en pakte deze bij z’n scharen. Ik dacht nog heel naïef, hoe gaat tie dat doen dan? Gewoon een touwtje om z’n pootjes en meneer krab ging zo levend z’n tas in. “Gaat m’n vrouw lekker soep van maken vanavond” zei die;). Later die middag stapten we allemaal, inclusief meneer krab, weer op de scootertjes en gingen richting het Limbe Wildlife Centre. Een topervaring!
Voor mij was dit een heel bijzonder avontuur wat ik nooit meer ga vergeten. Het is een combinatie van hard werken en vooral heel veel plezier hebben. Nog één tip voor de mensen die overwegen te gaan, neem stroopwafels mee voor het team daar. Ze zijn er gek op! Ik had een paar pakken meegenomen en sommigen kenden het helemaal niet. Nou, er ging een wereld voor ze open! Geweldig vonden ze het! Mijn advies als je nog twijfelt, gewoon doen!