Via World of Wildlife heb ik in Maart 2019, 2 weken vrijwilligerswerk gedaan in het Limbe Wildlife Centre. Dit was de eerste keer dat ik buiten Europa op reis ging dus 2 weken leek me eerst voldoende om kennis te maken met Kameroen en het Limbe Wildlife Centre. Maar al snel kwam ik er achter dat de 2 weken te kort waren…
De voorbereiding
Het avontuur begon allemaal in september toen een ex-collega tegen mij zei dat ze een kennismakingsgesprek had met World of Wildlife bij Marieke thuis in Brabant. Helaas had ze geen vervoer die dag, toevallig was ik die dag vrij en ben ik mee geweest naar Marieke. Bij aankomst hebben we Marieke gevraagd of ik er bij mocht zitten en dat mocht. Na het kennismakingsgesprek werd ik zelf ook enthousiast en geïnteresseerd in het vrijwilligerswerk, het leek me gelijk een geweldig avontuur om te beleven. Terug in de auto op weg naar huis, hebben we besloten om samen naar Kameroen te gaan.
Toen we dit een week later aan Marieke vertelden, stuurde ze ons het handboek van World of Wildlife op en konden we beginnen met de voorbereidingen.
In het handboek staat heel duidelijk omschreven wat we allemaal moesten regelen voordat we naar Kameroen konden vertrekken. De voorbereidingen waren niet moeilijk, maar we moesten genoeg dingen regelen (ook omdat we beiden nog een nieuw paspoort moesten aanvragen) en het kost gewoon tijd omdat je afspraken moet maken en dan van bepaalde instanties afhankelijk bent. De meeste dingen wijzen zichzelf wel, maar bij vragen konden we altijd bij Marieke terecht. Ook is er sinds kort een WhatsApp groep waar meerdere vrijwilligers inzitten, waar we ook met vragen terecht konden.
De ervaring
Toen op 6 maart 2019, eindelijk was het zover en konden we richting Limbe vertrekken. Aangekomen in Douala was het een drukte van belang met heel veel mensen, die je met van alles willen helpen en dingen willen verkopen. Ik was er op voorbereid en het was ook verteld van te voren, maar toch was het wel even hectisch. Maar na een telefoontje met de taxichauffeur, begeleidde hij ons naar z’n auto en konden we de reis naar het vrijwilligershuis vervolgen. Tijdens de rit keek ik gelijk mijn ogen uit, want ja het was de eerste keer buiten Europa. Bij aankomst bij het huis, kwam de nachtportier ons helpen met de koffers en had 1 van de bewoners wat eten en drinken voor ons.
De volgende dag bleek het ghost town te zijn en dat betekende dat alle vrijwilligers thuis moesten blijven. Dat was een mooie dag om rustig bij te komen van de reis, te acclimatiseren en kennis te maken met de andere vrijwilligers in het huis. Het huis zat lekker vol en was internationaal goed vertegenwoordigd met 3 Nederlanders, 2 Fransen, 2 Engelsen, 1 Spaanse en 1 Italiaan.
De volgende dag liepen we s ’ochtends met elkaar naar het centrum en konden we beginnen met de werkzaamheden in de keuken. In het begin was het vooral wennen aan de temperatuur, de omstandigheden en de cultuur. Maar het werk was niet zwaar en moeilijk, alleen het begrijpen van de instructies van het personeel was soms lastig.
Mensen uit Kameroen kunnen in het begin wat stug overkomen, maar als je eenmaal aan elkaar gewend bent zijn ze erg vriendelijk. Ze spreken Engels maar vaak heel kort af, dus af en toe begreep ik ze niet echt, maar na deze taal probleempjes ging het werk een stuk makkelijker.
Na 2 dagen keuken werk werd ik vanaf zondag elke dag ingedeeld in een andere sectie. Omdat ik en nog 2 andere vrijwilligers er maar 2 weken waren, verdeelden ze de vrijwilligers elke dag in een andere sectie. Zo werd geen 1 dag hetzelfde en was er genoeg afwisseling. ’s Ochtends bestond het werk uit hokken schoonmaken en de bananen verdelen. Van 11 tot 16 was het tijd voor verrijking, giftshop en constructie. Om 16.00 uur was het dan tijd voor de apen om weer naar binnen te gaan en hun avond voeding te krijgen.
De eerste dagen waren een beetje zoekende tussen 11 en 16, omdat er heel veel vrijwilligers waren. Maar in de loop d’r dagen werd het werk verdeeld onder elkaar en kon ik mijn draai wel vinden. De constructie mannen hadden genoeg handen nodig bij het schilderen van het chimpansees verblijf, dus daar heb ik meerdere uren aan meegewerkt.
Tijdens mijn verblijf kwam ik er snel achter dat 2 weken net even wat te kort is. Maar het was wel een goede basis voor mij, waardoor ik nu al weer bezig ben om deze reis volgend jaar weer te maken maar dan blijf ik minimaal 3 weken.
Kor – maart 2019
Twee weken was veel te kort!